Normą rozwojową jest to, że nastolatek zaznacza coraz bardziej swoją odrębność i niezależność, poszukując odpowiedzi na wiele pytań: kim jestem, jaki jestem, co potrafię, jak mnie widzą inni, co jest moją mocną stroną?

Aby sobie odpowiedzieć na te pytania, nastolatek poszukuje, bada świat, eksperymentuje zwykle metodą prób i błędów, nierzadko wchodząc w ryzykowne zachowania. Często też neguje dotychczasowy świat wartości, w którym dorastał.

Czas dojrzewania to także okres testowania zakresu własnej swobody. Agresja staje się wówczas sposobem kontestacji norm i zasad proponowanych przez świat dorosłych. Co jeżeli agresja naszego dziecka wychodzi poza normy zdrowego dorastania?

Za agresją kryje się samotność i cierpienie psychiczne. Ona jest często wołaniem o pomoc, obroną przed kolejną zdradą zaufania. Akt przemocy to komunikat: „Patrzcie, istnieję, jestem, nie ignorujcie mnie!”. Bywa walką o akceptację, zaspokojenie potrzeb psychicznych czy zapewnienie bezpieczeństwa. Problem polega na tym, że ze względu na ograniczone kompetencje emocjonalno-społeczne nastolatka taka strategia jest nieskuteczna.

Dziecko agresywne z powodu swojego zachowania jest nielubiane, omijane i izolowane. Izolacja wpływa na poczucie osamotnienia i wywołuje frustrację, a jedynym znanym nastolatkowi sposobem zareagowania w tej sytuacji jest kolejny akt agresji – i powstaje klasyczne błędne koło.

Co możesz zrobić już teraz jako rodzic, aby zapobiec agresji u swojego dziecka?

Dawać wsparcie emocjonalne niezależnie od skutków działań,

Wysłuchać,

Być autentycznym w przekazie werbalnym i niewerbalnym,

Starać się zrozumieć dziecko i jego zachowanie oraz emocje,

Być po prostu obecnym w życiu dziecka- udzielać mu pomocy wtedy, kiedy o nie poprosi,

Być otwartym na dziecko i na dyskusje z nim w duchu wzajemnego szacunku.

Jeżeli potrzebujesz wsparcia dla siebie i swojego nastolatka w przypadku występowania agresji- zgłoś się do nas!

Zadzwoń +48 608 669 003